Mijn ijdelheid en TNT

Meestal kom ik er pas achter als het al gemeengoed is. Maar beter laat dan nooit. Het volgende project wordt een bankpasje. Kijk op de betreffende site van TNT of uw bank en ga direct aan de slag. Overigens kosten deze geldige postzegels € 9,-- (dus € 0,90 per stuk terwijl de frankeerwaarde € 0,44 is!) maar goed dan heb je ook wat.

Ik kijk op dit moment naar de zonnebloemen op de huiskamertafel, die treurig hun koppen laten hangen en wezenloos naar het tapijt staren. Wat zien zij daar? Kunnen ze eigenlijk Überhaupt wel kijken? Nee, ik denk niet dat ze echt kunnen kijken zoals wij dat doen, maar toch zijn ze op zoek naar iets. Hoe het kan weet ik niet, maar volgens mij hebben ze op een of andere manier wel degelijk door dat ze naar een tapijt zitten te staren. Evenmin als ze echt kunnen kijken kunnen ze ook niet echt met hun koppen schudden, maar één ding hebben ze wel door: dit wordt niets. Ik scherpte mijn oren en hoorde ze denken:

“Tapijt! Tapijt, kun je dat je voorstellen? Oké, dat we bij de hals werden afgesneden was al niet fijn, maar dat we nu boven een tapijt bungelen gaat te ver. Moeten wij tevreden zijn dat we op zijn minst op water zijn gezet? Je zou het wel denken, want het verzacht ons lot. En dat lot is namelijk dit: we bloeien en sterven af. We worden niet vertrapt, verbrand of uitgerukt, nee, we worden in vazen gezet om onze natuurlijke weg te vervolgen. Verdorren doen we weliswaar liever in de ongerepte woestheid van een oerwoud in de verschroeiende hitte, dan in de kille omgeving van een doorzonwoning, maar als onze toegevoegde waarde er uit bestaat de mens te behagen, dan hoor je ons niet klagen. Maar het idee, dat wanneer ons verval inzet, geconfronteerd te moeten worden met Kwantum Voordeel Tapijt is even ondraaglijk als absurd.

Waarom hebben wij eigenlijk van die grote kopen en waarom verdorren wij eigenlijk? Die koppen van ons, domme burgerman, zitten namelijk vol met zaad. Nazaten zou je het misschien beter kunnen noemen. En wij verdorren opdat deze kinderen van ons los komen om opnieuw wortel te schieten en de pracht die wij hebben laten zien tot het oneindige voort te zetten.

We gaan er niet vanuit dat je dit begrijpt, maar het moet nu toch duidelijk zijn dat wij ons vertwijfeld afvragen wát wij in godsnaam boven die aanbieding van 19,95 euro per strekkende meter doen. Daar kunnen we toch niets mee! Aarde! Aarde, hebben we nodig!”.

Tja, en dat moet ik toegeven, er zit eigenlijk wel iets in wat ik zojuist hoorde. Echter, potgrond onder de tafel gooien gaat mijn vriendinnetje absoluut niet trekken. Zonnebloemen in een vaas kun je dus het best negeren. Niet naar kijken en net doen alsof ze er niet zijn.

Christianisering. Bestaat dat woord?

Het publieke domein laat in toenemende mate een beeld zien van vrouwen in rokken. Dat lijkt in eerste instantie een zomerse aangelegenheid maar bij nadere bestudering blijkt dit structureel te zijn. Hierbij wordt voor de winter de outfit dan ook gecompleteerd met zwarte wollen kousen. Voor mannen geldt hetzelfde. Korte broeken en ludieke stropdassen verdwijnen en maken plaats voor een stemmig zwart lakense pak met hoed. Dat pak dan het liefst zonder knopen want van ijdelheid is men wars.


In bijna elke Nederlandse gemeente kan men hen noest horen timmeren, zagen en bouwen aan een kerk met speciale aandacht voor een luid klinkende klok. Ze zijn overal aan het opkomen en in sommige wijken van de grote steden zijn de christenen al in de meerderheid. Een verontrustend beeld daarbij is dat alles wat nog wel een televisie in huis heeft de wijk verlaat en treurig omkijkt naar een zoet verleden. Maar alles lijkt in snel tempo te veranderen.

Christenen hebben het overigens ook niet zo op met nieuwerwetse fratsen als een eigen mening en het idee dat wetenschap misschien vooruitgang kan betekenen. Ze hechten daarbij bijzondere waarde aan het behouden van de eigen identiteit waarbij het voor die identiteit niet alleen de bedoeling is om God te dienen maar vooral luidt af te keuren wat God niet leuk vindt.

Ze hebben ook een ijzig dik heilig boek. Dat wemelt van de teksten die zwaar op de maag vallen. Zo staan ze voor steniging van dienstmaagden als die op zondag nog gauw even een klusje voor de baas doen. Van ongelovigen en anders denkende moeten ze ook al niets hebben. Die moeten met wortel en tak worden uitgeroeid ter ere van God. En dan niet gewoon doodschieten, nee, dat moet dan gebeuren met een tweesnijdend zwaard, misselijke scherpe steentjes en als het even kan met vuur en zwavel. Nu doen ze dat niet echt, maar in hun kerken wordt het wel als ideaal verkondigd. Eigenlijk is het allemaal te veel om op te noemen, met als klap op de vuurpijl dat we ze nu ook niet meer verstaan sinds ze oud Hebreeuws zijn gaan praten.

Het zit ons niet mee, maar we mogen ons gelukkig prijzen dat ze zich aan de Nederlandse wet houden op een paar doorgedraaide fanatici na. Dat is dan toch een lichtpuntje wat wij innig kunnen koesteren in deze donkere tijden. Maar er is nog iets wat ons op de been kan houden. Dat zijn de christenen die gewoon Nederlands praten, van hun heilige boek alleen het nieuwere gedeelte gebruiken en het zo doen dat het net lijkt alsof ze helemaal geen christenen zijn. We weten alleen niet hoeveel dat er nu precies zijn, omdat we alleen kunnen zien wat niet verborgen blijft. Dat is dan wel weer wat jammer, maar goed, hoop doet leven en wie weet waait die malle christianisering wel gewoon over.

Nu zou men nog kunnen zeggen dat een al te onbehagelijk gevoel bij die christianisering eigenlijk onze eigen schuld is. We staan er niet genoeg voor open en hebben te weinig fantasie om deze nieuwe folklore in onze armen te sluiten. Ja, daar is wat voor te zeggen en moeten we het niet al te somber in zien. Tenslotte moet je je zelf ook niet te veel dwars zitten, daar krijg je alleen maar vreemd stemgedrag van.

Zweedse Ikea en Noorse Kjell

Zweden 1943. De 17 jarige Ingvar Kamprad begint een bedrijfje in allerhande goederen en noemt het Ikea.Vier jaar later in 1947 schakelt Ingvar volledig over op zelfbouw meubelen.

Vervolgens valt Ikea meer dan zestig jaar niet negatief op, of het moet de discussie rond missende schroefjes en inbussleuteltjes zijn. Maar nu is dat moment dan toch gekomen onder het idee dat er altijd wel iemand is die op je let. In dit geval is het zijn Noorse buurman.

Die buurman is niet minder dan de premier Kjell Magne Bondevik. Deze meent dat meubelgigant Ikea vrouwen discrimineert in de handleidingen. In de montageinstructies is alleen te zien hoe mannen de meubelen in elkaar sleutelen, volgens Kjell.

Nu gaat het niet om de vraag of Kjell niets beters te doen heeft, maar om de verdediging van Ikea. Die stelt vervolgens in een persbericht op de aantijging van Kjell;

Met de handleidingen proberen wij te voorkomen dat moslims zich beledigd voelen.

Waarom, zo vraag ik me af, komt Ikea met deze vreemde uitleg? Het is niet aannemelijk dat Ikea 60 jaar geleden een veronderstelde moslimcultuur als uitgangspunt heeft genomen bij de vormgeving van haar handleidingen. Niettemin wordt dit thans als een geldend argument gepresenteerd.

Maar niet allen ik meen dat dit een vreemde uitleg is, Kjell kennelijk ook. Maar die maakt het vervolgens nog bonter door er serieus op in te gaan. Hij ziet er weliswaar ook geen geldig excuus in, maar verkondigd in de het Noorse dagblad Verdens Gang;

Dit is geen excuus. Het is belangrijk om de houding ten opzichte van gelijkwaardigheid te bevorderen, niet in het minst in moslimlanden.

Ikea maakt gebruik van het door haar opgedane inzicht dat de islamieten het niet zo op hebben met zelfstandig sleutelende vrouwen, zelfs niet in een handleiding. Maar wat daar ook van zij, dat argument is een gekunstelde invulling achteraf. De Noorse premier onderkent dit echter niet en trekt de lijn onmiddellijk door naar de moslimlanden zelf. Hierdoor krijgt deze klucht zelfs een politieke lading. De onderliggende suggestie dat moslims over lange tenen beschikken dan wel een ongeëmancipeerd concept vertegenwoordigen wordt nu door Kjell ondubbelzinnig bevestigd.

Wie zich al zorgen maakte over de positie van de vrouw in de islam krijgt daar nu de handleidingen van Ikea bij.

Hoe aardig kun je zijn?

Je komt ze tegen bij een assessment, bij het jaarlijkse functioneringsgesprek en anders wel in je relatie: je goede en slechte eigenschappen.
Al die eigenschappen vormen een persoonlijkheid en bepalen hoe je op omstandigheden reageert. Er zijn eigenschappen die algemeen gezien worden als prettig. Daar valt bijvoorbeeld het aardig zijn onder, empathie, zorgzaamheid, begripvol en lief. Daartegenover staan een vreselijk kort lontje, achterbaks, gemeen en een bijzondere mate van hufterigheid.
Nu richt ik me alleen op die positieve eigenschappen en wat blijkt: vooral een ander heeft er wat aan. Wat dus ook inhoudt dat die ander dat weet en daarop kan anticiperen. Of die ander daar in geval ook daadwerkelijk gebruik van maakt is even niet van belang, het gaat er om dat hij het kan. En daarmee zijn nu die positieve eigenschappen plotseling een potentiële valkuil.

Dat gevaar vindt men terug in het gezegde: al te goed is buurmans (of allemans) gek. Wie onbaatzuchtig door het leven gaat en goed is voor iedereen loopt dus een zeker risico. Het gaat er dus kennelijk om goed te doen tot een zekere hoogte. Maar waar ligt dat grens?

Die grens lijkt alleen zichtbaar voor een ander die er volgens iets of niets van zegt. Die ziet, vanaf een afstand, haarfijn waar het mis gaat. Dat wil dus zeggen dat je als buitengewoon aardig mens aan de ontvangers van je goedheid bent overgeleverd. Aan hen die er misbruik van maken, die het in node behoeven en aan degene die wel of niet aan de rem trekken.

Zit er dan helemaal geen lichtpuntje aan die eigenschappen? Jawel, en dat is dat ze verhinderen de werkelijke oorzaken van het onrecht te zien. Zouden ze dat niet doen dan was de buitengewoon vriendelijke persoonlijkheid een stuk minder aardig.

Der keerlen God

“Ik had een stuk touw gekocht, waarmee ik weken heb lopen slepen. Maar nu heb ik een ander, een briljanter plan.

Het is namelijk zo dat ik graag van adel zou willen zijn. Na gedegen onderzoek bleek ik echter van een familie af te stammen die er een levenswerk van maakte niets uit te voeren en stelselmatig, met veel gebral, geld in onzinnige projecten stak of gewoon het gehele familiekapitaal wist te verkwanselen aan drank en dobbelspel. Op zich waren dit wel adellijke eigenschappen, maar een titel zat er niet aan vast.

Maar goed, ik kon misschien nog bewijzen dat ik dan van welhaast onzichtbaar verre buitenlandse adel was. Dan zou ik me, met wat kunst en vliegwerk, alsnog in kunnen laten schrijven in het register.
En juist daarom had ik dat touw kocht. Het kan niet meer. Ik kwam er achter dat de wetgeving op het adeldom was veranderd. Het is nu definitief over en uit.

Na dit onheilsbericht was ik niet meer de oude. Weken lang heb ik me verscholen onder een lekkend afdak. Tot het moment dat ik opeens dacht aan Floris de Vijfde. Hoe ik daar nu bij kwam weet ik niet meer, maar plotseling schoot ‘der keerlen God’ door mijn hoofd.

Welnu, die Floris is vermoord door edelen. Door edelen, moet je maar denken. Dat is nog eens iets anders dan door een straatschoffie om zeep te worden geholpen. En hierin zit hem de kneep. Als we dan toch doodgaan, dan liever veroorzaakt door edelen. Dan heeft nog wat en bovendien bevind ik me dan in het gezelschap waar ik zo graag bij wil horen.

Wat ik dus ga doen is even geniaal als ultiem. Gehuld in een vreselijk verkeerde smoking zal ik mij als ober toegang verschaffen tot het jaarlijkse bal van de Hoge Raad van Adel. Vervolgens creëer ik daar een gigantische rel, door iedereen te schofferen die ik tegen kom. Met niet aflatende ijver ga ik mij ontpoppen als de vleesgeworden ramp. En ik kan u verzekeren dat ik, eenmaal op volle toeren, geen grenzen meer ken om mijn medemens intens te frustreren. Wat ik u ook kan verzekeren is het feit dat men deze ober vreselijk zal gaan haten. En dat is nu precies de bedoeling.
Uiteindelijk zal de totaal waanzinnig geworden adellijke gemeenschap zich op mij werpen, met slechts één ding voor ogen: die ober moet dood. En dat gaat ze lukken, reken maar.

Heerlijk!

Waar is m’n strikje?”.