Abaelardus en islam

Het argument dat men de boosaardige teksten in de Koran zou moeten lezen in haar historische context, is even ‘goddeloos’ als ondoordacht. Meer bij toeval sprak ik hier over met een aantal, naar eigen zeggen, islam-geleerden in Caïro die hun bezorgdheid uitten over deze lichtzinnige wijze van verdedigen. Buiten hun bijzondere kennis aangaande de Koran en de Hadith’s bleken ze eveneens bedreven in de theologische dialectiek naar de geest van Petrus Abaelardus (Sic et Non).

Dat God om zijn moverende redenen gewelddadige acties van de mensheid sanctioneert is een theologisch gegeven. Dat deed hij eeuwen voor onze jaartelling (Thorah) en hij deed dat daarna (Koran, Book of Mormon). Er bestaat evenwel geen enkele theologische grond om te veronderstellen dat hij thans van mening veranderd is. Getuige het feit dat onder ‘Deus lo Volt’ en ‘Allahu Akbar’ miljoenen doden zijn gevallen, volstaat de vaststelling dat God zich tot op heden niet onledig heeft gehouden van zijn bepalende rol. De stelling dat God toch ook liefde is staat evenwel los van gepardonneerde gruwelijkheden. Dat God zich na zijn openbaringen aan Mohammed heeft terug getrokken is dan niet meer dan een bevestiging van het Deïsme. En dat is nu precies waar geen rechtgeaarde gelovige zich mee kan of zal willen vereenzelvigen.

Door dit gegeven te ontkennen vlucht men in de historische context. Maar niet in de eerste plaats om God te beschermen, maar het geloof zelf. Deze weg lijdt onherroepelijk tot brokken en is ook logisch inconsistent. Mijn toevallige gezelschap vroeg zich vertwijfeld af of er in Nederland al iemand op het idee was gekomen om die redenering analoog toe te passen. Terecht merkten zij op dat om die reden de hoofddoek dan ook in haar historische context moest worden geplaatst en thans niet meer gedragen hoefde te worden. Dat was niet het geval kon ik ze uitleggen. Zichtbaar opgelucht namen ze afscheid.