Wie had nu recht op wat?

Van alle onderwerpen in deze wereld zijn er een paar zo opvallend gecorrumpeerd dat men er geen enkel boek of artikel over kan lezen zonder te weten in welk kamp men eigenlijk terecht is gekomen. Het Palestijns-Israelisch conclift is er zo een. De geschiedschrijving van het conflict kent geen De Jong, die op wat kleine controverses na, een betrouwbare reconstructie geeft van hetgeen nu daadwerkelijk gebeurd is.

Wie bijvoorbeeld wil weten of Israel genocide heeft gepleegd, kan terecht bij Pappe. Maar daar tegenover staan evenveel studies die daar niets van heel laten en de andere kant van het spectrum opzoeken. Met hetzelfde gemak vindt men duizenden titels die afrekenen met alle Palestijnse mythes waarbij echter ook de schifting gemaakt wordt naar feiten die wel of niet het doel dienen. Feitelijk staat men in deze discussie met lege handen, ware het niet dat er tenminste nog één bron is, en die is ijzig groot, namelijk de VN zelf. Dat archief, is samengesteld door mensen die vanaf het begin met hun neus op de zaak zaten, bijna overal bij betrokken waren en elke uitspraak of gevoelen van partijen hebben genoteerd. Nu is de VN ook niet heilig, maar ik heb er in ieder geval meer vertrouwen in dan de vooropgezette intenties van schrijvers die een publieke zaak wensen te dienen.

Zo is het dat ik me laat leiden door de archieven van de VN aangaande deze problematiek. Nu is het voor één mensenleven te veel om dit alles te lezen, maar men krijgt wel een redelijk beeld van wat daar nu gebeurd is als men de voortgangsrapportages leest. En dat niet in de laatste plaats omdat de VN met haar sub-commissies nagenoeg elke betrokken partij in al haar motiveringen heeft onderzocht. Nu kan men nog tegenwerpen dat de VN niet overal bij is geweest – verdrijvingen, moorden en andere onrechtmatigheden – maar dat is niettemin wel allemaal aan de orde gekomen en de VN heeft zich daar ook over uitgelaten. In die zin bestaat er toch een zeer redelijk beeld van de gebeurtenissen.

En dat beeld wat de VN schets in haar rapporten is er een van verzuchting. Al vrij snel wordt duidelijk dat de Arabische staten, die optreden als advocaten van de Arabische bevolking in het mandaatgebied, een andere taal spreken dan de westerse, geseculariseerde, diplomaat gewend is. De Arabische staten proberen de Commissie te overtuigen middels de koran, ‘Provedence’ en religieuze motieven en verzekeren de toehoorders daarbij dat ze niet graag in hun schoenen zouden staan bij het ‘Laatste Oordeel’ als er iets ten gunste van de Zionisten werd bedacht. In die atmosfeer konden partijen elkaar gewoonweg niet vinden waarbij de Commissie er een eind aan maakte door te stellen dat;

‘….regardless the opinion of the Arab States it must be clear for every civilized nation that the Jews, throughout history and mean facts, are undoubtely connected with the land of Palestine. Therefor they have the same rights as the Arab inhabitants of Palestine’.

Of je het er nu mee eens bent of niet, zo dacht de VN er toen over.