Verborgen plaatsen van wijsheid

Een beker is een bijzonder handig werktuig. Ze zijn er met en zonder oortje en in verschillende kleuren en materialen. Het handige van een beker is dat je er uit kunt drinken.
Dit schema is helder en van een bijzondere eenvoud. En dat is ook precies zijn zwakte: het kan ook eenvoudig misbruikt worden. En laat nu professor Peter Kingsley op dat idee zijn gekomen met zijn boek “Verborgen plaatsen van wijsheid”.

Zo’n titel doet vermoeden dat de mensheid iets over het hoofd heeft gezien. Behalve Kingsley dan natuurlijk. En hij doet daar zelf nog een schepje bovenop met de ondertitel ‘Een revolutionaire visie op de wortels van onze beschaving’. We zijn benieuwd.

Maar inplaats ons direct uit de doeken te doen wat we gemist hebben volgt Kingsley het schema vanuit de achteruitkijkspiegel. Hij vertelt ons dat er iets is, iets bijzonders. Het is bijna niet voor te stellen, maar het doet zich soms voor in plastic en als je even niet oplet kan het zomaar van keramiek zijn. Het is werkelijk heel bijzonder.
Dat is de stand van zaken op bladzijde 70. We weten eigenlijk nog niets maar er zijn er nog 72 over dus er is nog hoop dat Kingsley ooit terzake komt. Maar nee, hij volgt strak het schema.

Kleuren. Ja, je denkt soms dat ze alleen in boerenbont verschijnen, maar dat is een illusie. Honderden zo niet duizenden kleuren en tinten zijn de mogelijke verschijningsvormen waarin het zich kan manifesteren. Maar het meest bijzondere, het meest onverwachte is wel de eigenschap dat je er uit kunt drinken.
Na deze mededeling leeft Kingsley zich vervolgens een paar hoofdstukken uit in opperste extase. Maar op de laatste bladzijde, nummer 142, onthult Kingsley ons eindelijk toch wat het is. Het is een kopje. Einde.

De verborgen plaatsen van wijsheid liggen kennelijk besloten in deceptie. Want na uitlezen van het boek borrelde dit stukje op.