Ik kijk op dit moment naar de zonnebloemen op de huiskamertafel, die treurig hun koppen laten hangen en wezenloos naar het tapijt staren. Wat zien zij daar? Kunnen ze eigenlijk Überhaupt wel kijken? Nee, ik denk niet dat ze echt kunnen kijken zoals wij dat doen, maar toch zijn ze op zoek naar iets. Hoe het kan weet ik niet, maar volgens mij hebben ze op een of andere manier wel degelijk door dat ze naar een tapijt zitten te staren. Evenmin als ze echt kunnen kijken kunnen ze ook niet echt met hun koppen schudden, maar één ding hebben ze wel door: dit wordt niets. Ik scherpte mijn oren en hoorde ze denken:

“Tapijt! Tapijt, kun je dat je voorstellen? Oké, dat we bij de hals werden afgesneden was al niet fijn, maar dat we nu boven een tapijt bungelen gaat te ver. Moeten wij tevreden zijn dat we op zijn minst op water zijn gezet? Je zou het wel denken, want het verzacht ons lot. En dat lot is namelijk dit: we bloeien en sterven af. We worden niet vertrapt, verbrand of uitgerukt, nee, we worden in vazen gezet om onze natuurlijke weg te vervolgen. Verdorren doen we weliswaar liever in de ongerepte woestheid van een oerwoud in de verschroeiende hitte, dan in de kille omgeving van een doorzonwoning, maar als onze toegevoegde waarde er uit bestaat de mens te behagen, dan hoor je ons niet klagen. Maar het idee, dat wanneer ons verval inzet, geconfronteerd te moeten worden met Kwantum Voordeel Tapijt is even ondraaglijk als absurd.

Waarom hebben wij eigenlijk van die grote kopen en waarom verdorren wij eigenlijk? Die koppen van ons, domme burgerman, zitten namelijk vol met zaad. Nazaten zou je het misschien beter kunnen noemen. En wij verdorren opdat deze kinderen van ons los komen om opnieuw wortel te schieten en de pracht die wij hebben laten zien tot het oneindige voort te zetten.

We gaan er niet vanuit dat je dit begrijpt, maar het moet nu toch duidelijk zijn dat wij ons vertwijfeld afvragen wát wij in godsnaam boven die aanbieding van 19,95 euro per strekkende meter doen. Daar kunnen we toch niets mee! Aarde! Aarde, hebben we nodig!”.

Tja, en dat moet ik toegeven, er zit eigenlijk wel iets in wat ik zojuist hoorde. Echter, potgrond onder de tafel gooien gaat mijn vriendinnetje absoluut niet trekken. Zonnebloemen in een vaas kun je dus het best negeren. Niet naar kijken en net doen alsof ze er niet zijn.