God en dovemansoren

Wie het Geheime Boek van Jacobus (NHC 1.2) heeft gelezen, moet zijn opgevallen dat Jezus de indruk achter laat een wat korzelige man te zijn die zijn leerlingen in feite verwijt er weinig van begrepen te hebben. Zeker, er is ook sprake van bemoediging, maar dat overheerst de tekst niet. In hoofdzaak komt Jezus hier over als lichtelijk getergd in de zin dat hij kennelijk tegen dovemansoren had gesproken.

Waar het Jezus kennelijk om gaat in dit stuk is de vernietiging van het ego. Waarbij dan onwillekeurig gedacht kan worden aan een parallel met het Boeddhisme die eveneens uitgaat van iemand die niemand moet worden om vervolgens iedereen te zijn d.w.z. behept met een universeel bewustzijn.

Hieruit zou men kunnen stellen dat God een status is. Die status wordt dan bereikt op het moment dat men in de ander liefde kan zien. Lukt dat met moeite, en daar is in sommige gevallen wel wat bij voor te stellen, dan mag men er vanuit gaan dat God nog even op zich laat wachten.

Nu geeft Jezus wel een aanwijzing in de goede richting met de opdracht onze ‘vijanden’ lief te hebben maar dat lijkt soms toch een te grote stap. Het is als het leren van een vreemde taal. Boeddha geeft een cursuspakket om thuis aandachtig door te nemen waarbij men met gedisciplineerd oefenen een heel eind zou moeten kunnen komen, terwijl Jezus de opdracht geeft om direct in het land te gaan wonen waar men die taal spreekt.

Maar wat je er ook van maakt, God is kennelijk de ultieme status die ander te verstaan. Op universeel niveau zou dit betekenen dat je vanaf dat moment je mond houdt en nog slechts vibreert op die ‘goddelijke’ toon. Wat je daar nu precies aan hebt is niet altijd duidelijk of het moet zijn dat die goddelijke toon of anderszins het goddelijk woord ook weer ‘vlees’ kan worden. Een beetje creëren dus.

Misschien moet de conclusie daarom wel zijn dat het maar goed is dat sommige dovenmansoren hebben.