Van der Kraaij

Van alle namen, dan wel in mindere zin karaktereigenschappen, die aan Allah worden toegedicht zijn er slechts een paar die niet van toepassing zijn op mevrouw Van der Kraaij, thans domicilie kiezende aan het Regentessenplantsoen 12. Zo is zij wel De Barmhartige, De Vergevingsgezinde, enz, enz, maar niet De Alles Wetende, De Grootste en De Almachtige. Oppervlakkig beschouwd is dit geen slechte score voor mevrouw Van der Kraaij die zich, en dat mag niet onvermeld blijven, geheel onbewust is van haar aangename karakter.

Maar hoe aangenaam zou zij zijn gebleven als zij wél die drie eigenschappen tot haar bezit mocht rekenen?

Het lijkt er op dat dit geen gelukkige samenleving gaat worden. Iemand die uit een raam zou schreeuwen dat zij aanbeden wil worden op straffen van een afschuwelijk lijden op aarde maar vooral in het hiernamaals, is doorgaans geen waarborg voor een ideale maatschappij.

Maar vreemd genoeg heeft de mens daar plotseling geen problemen meer mee indien die zelfde boodschap tot hem komt middels extatische zonderlingen die in contact staan met bovenaardse wezens en van deze ontmoeting een rommelig pamflet schrijven.

De reden daarvan ligt besloten in de wil tot macht. Nu dit een individuele aangelegenheid is die niet kan samenvallen met die van een ander ontstaat er kortsluiting. Een godheid is echter in staat die ander te neutraliseren en zijn of haar macht te ontnemen. Daarmee heeft men zich in eerste instantie zelf ook afgesneden van die macht, maar daar gaat het niet om. Die ander, die per definitie te wantrouwen is, heeft hem in ieder geval ook niet meer. En vanuit die zekerheid kan men rustig filosoferen hoe religie en macht ten eigen bate aan elkaar geknoopt kunnen worden.