Christianisering. Bestaat dat woord?

Het publieke domein laat in toenemende mate een beeld zien van vrouwen in rokken. Dat lijkt in eerste instantie een zomerse aangelegenheid maar bij nadere bestudering blijkt dit structureel te zijn. Hierbij wordt voor de winter de outfit dan ook gecompleteerd met zwarte wollen kousen. Voor mannen geldt hetzelfde. Korte broeken en ludieke stropdassen verdwijnen en maken plaats voor een stemmig zwart lakense pak met hoed. Dat pak dan het liefst zonder knopen want van ijdelheid is men wars.


In bijna elke Nederlandse gemeente kan men hen noest horen timmeren, zagen en bouwen aan een kerk met speciale aandacht voor een luid klinkende klok. Ze zijn overal aan het opkomen en in sommige wijken van de grote steden zijn de christenen al in de meerderheid. Een verontrustend beeld daarbij is dat alles wat nog wel een televisie in huis heeft de wijk verlaat en treurig omkijkt naar een zoet verleden. Maar alles lijkt in snel tempo te veranderen.

Christenen hebben het overigens ook niet zo op met nieuwerwetse fratsen als een eigen mening en het idee dat wetenschap misschien vooruitgang kan betekenen. Ze hechten daarbij bijzondere waarde aan het behouden van de eigen identiteit waarbij het voor die identiteit niet alleen de bedoeling is om God te dienen maar vooral luidt af te keuren wat God niet leuk vindt.

Ze hebben ook een ijzig dik heilig boek. Dat wemelt van de teksten die zwaar op de maag vallen. Zo staan ze voor steniging van dienstmaagden als die op zondag nog gauw even een klusje voor de baas doen. Van ongelovigen en anders denkende moeten ze ook al niets hebben. Die moeten met wortel en tak worden uitgeroeid ter ere van God. En dan niet gewoon doodschieten, nee, dat moet dan gebeuren met een tweesnijdend zwaard, misselijke scherpe steentjes en als het even kan met vuur en zwavel. Nu doen ze dat niet echt, maar in hun kerken wordt het wel als ideaal verkondigd. Eigenlijk is het allemaal te veel om op te noemen, met als klap op de vuurpijl dat we ze nu ook niet meer verstaan sinds ze oud Hebreeuws zijn gaan praten.

Het zit ons niet mee, maar we mogen ons gelukkig prijzen dat ze zich aan de Nederlandse wet houden op een paar doorgedraaide fanatici na. Dat is dan toch een lichtpuntje wat wij innig kunnen koesteren in deze donkere tijden. Maar er is nog iets wat ons op de been kan houden. Dat zijn de christenen die gewoon Nederlands praten, van hun heilige boek alleen het nieuwere gedeelte gebruiken en het zo doen dat het net lijkt alsof ze helemaal geen christenen zijn. We weten alleen niet hoeveel dat er nu precies zijn, omdat we alleen kunnen zien wat niet verborgen blijft. Dat is dan wel weer wat jammer, maar goed, hoop doet leven en wie weet waait die malle christianisering wel gewoon over.

Nu zou men nog kunnen zeggen dat een al te onbehagelijk gevoel bij die christianisering eigenlijk onze eigen schuld is. We staan er niet genoeg voor open en hebben te weinig fantasie om deze nieuwe folklore in onze armen te sluiten. Ja, daar is wat voor te zeggen en moeten we het niet al te somber in zien. Tenslotte moet je je zelf ook niet te veel dwars zitten, daar krijg je alleen maar vreemd stemgedrag van.